Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ο ΟΗΕ καθιέρωσε την 8^η Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, σε ένδειξη τιμής για την απεργία 20.000 εργατριών της κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, το 1857, που ζητούσαν μείωση ωρών εργασίας και ίσα εργασιακά δικαιώματα.

Παρά τη μακρά διαδρομή, οι  γυναίκες εξακολουθούν να υφίστανται καταπίεση και να πληρώνουν μεγαλύτερο τίμημα για τις επιτυχίες τους και την παρουσία τους στον δημόσιο χώρο. Ακόμα και στην Ευρώπη, που θεωρείται πρωτοπόρος, ο δρόμος έχει εμπόδια.

Στη χώρα μας βιώνουμε περιστατικά έμφυλης βίας, εκμετάλλευσης και διακρίσεων. Η Μυρτώ από την Πάρο, η Ελένη από τη Ρόδο, η Αγγελική από την Κέρκυρα, είναι μερικά από αυτά που είδαν το φως της δημοσιότητας. Πολλά ακόμα διαδραματίζονται πίσω από τις κλειστές πόρτες.

Φαινόμενα που, στο Ίλιον, προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε μέσα από τις δομές μας: τον Ξενώνα Φιλοξενίας Κακοποιημένων Γυναικών, το Κέντρο Γυναικών, την Κοινωνική μας Υπηρεσία. Όπου, σε συνεργασία με την πολιτεία, απλώνουμε δίχτυ προστασίας στις γυναίκες, τις ενθαρρύνουμε να σπάσουν τον κύκλο της βίας, να πιστέψουν στον εαυτό τους, να νιώσουν ασφάλεια οι ίδιες και τα παιδιά τους.

Παράλληλα, στηρίζουμε κάθε συνεργασία μεταξύ πολιτείας και Αυτοδιοίκησης για την εφαρμογή πολιτικών ισότητας. Γιατί είμαστε όλοι κρίκοι μιας μεγάλης αλυσίδας που οφείλει να ενώσει στόχους, αγώνες και ελπίδες.

Η 8η Μαρτίου δεν είναι μια ημέρα γιορτής, αλλά μια ημέρα μνήμης. Υπάρχει, για να θυμόμαστε τις γυναίκες που μπήκαν μπροστά στον αγώνα κατά της καταπίεσης, που πολέμησαν, αντιστάθηκαν, πόνεσαν ή βασανίστηκαν. Τις γυναίκες της υπαίθρου, της εργατιάς, των πόλεων, του καθημερινού μόχθου.

Για αυτό και την ημέρα αυτή, δεν ευχόμαστε μόνο χρόνια πολλά αλλά, κυρίως, καλούς αγώνες.