Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου έχει καταγραφεί στις μνήμες όλων όσοι τη βίωσαν, αλλά και όλων όσοι έχουν κάνει στόχο ζωής να μην την ξεχνούν, ως μέρος μιας προαποφασισμένης εθνοκάθαρσης από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλιστές, εναντίον όλων των αυτοχθόνων χριστιανικών πληθυσμών.

Η τουρκική θηριωδία στον μαρτυρικό Πόντο άφησε πίσω της εκατοντάδες χιλιάδες θυμάτων που εξολοθρεύτηκαν με άγριες και επώδυνες μεθόδους, χιλιάδες ξεριζωμένων που πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς και καταρρακωμένο ένα λαμπρό ελληνορθόδοξο πολιτισμό τριών χιλιετιών. Αυτόν ακριβώς που ήθελε να ξεριζώσει η γειτονική χώρα.

Οι μαρτυρίες, γραπτές και προφορικές, φθάνουν έως τις μέρες μας ζωντανές. «Ίδια η μνήμη γινάμενη παρόν τη φωνή πήρε των δένδρων, των κυμάτων», γράφει στο «Άξιον Εστί» ο μεγάλος ποιητής Οδυσσέας Ελύτης.

Αυτήν την ιστορική μνήμη έχουμε χρέος σήμερα, 101 χρόνια μετά, να διαφυλάξουμε, αλλά και να παραδώσουμε αδιαίρετη στις επόμενες γενιές. Να διατηρήσουμε άσβεστη τη φλόγα και να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων.

Όχι μόνο γιατί δεν πρέπει να αγνοηθούν παρόμοια εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, αλλά γιατί λαός που δε θυμάται το παρελθόν, είναι καταδικασμένος να μην έχει μέλλον.